این بازی به «اِشک اویین» نیز معروف است و در آن بازیکنان به شکل دایره و مقابل هم قرار می گیرند، آنگاه یک نفر به عنوان ساقچی/ نگهبان در مرکز دایره قرار می گیرد و گروهی از کلمات را به شکلی آهنگین ادا می کنند. به شرح زیر:
« اگنه اگنه، اوجی دگنه، بال بالینا، چک چکینا، غوزه غوزه، قطور گچی، خالالانگ، خبانگ، ناریل، بوثیل، چوماقای، چورتای، امین اوغلی، بیلی باغلی، الی داغلی، چق»
ساقچی ضمن ادای هر گروه از کلمات به یکی از بازیکنان اشاره می کند و سرانجام با اشاره به یکی از آنها می گوید: « چق / خارج شو » و او را از بازی خارج می کند.
ساقچی با اخراج یک نفر، بازی را برای اخراج نفر بعدی با همان شکل و سیاق اول ادامه می دهد تا سرانجام، یک نفر باقی بماند. آنگاه می خواند: « آپاق، پاپاق، یخشی، یامان، یوپک »
و ضمن ادای هر گروه از کلمات فوق، به خود و به نفر مقابل اشاره می کند و یوپک تعیین کننده ی نفر برنده است. آنگاه نفر بازنده به عنوان «اِشک / خر» در خالت نیمه خمیده قرار می گیرد. نفر برنده به عنوان ساقچی ادامه ی بازی را در مرحله دوم به عهده می گیرد.
در مرحله دوم افراد تک تک از روی اِشک می پرند. اگر ساقچی بتواند ضربه ای به پاهای افراد پرنده بزند نوبت به اشک شدن آن بازیکن است.
بازی ساقچی در مقام مقایسه، مثل این بازی در نزد فارس هاست که برای خارج کردن افراد از دور اول بازی می خوانند: « یک و دو و سه پانزده، هزار و شصت و شانزده، هر کی میگه شانزده نیست، هفده، هجده، نوزده، بیست»


منبع
نگاهی به فرهنگ مادی و معنوی ترکمن ها
گنبد دردی اعظمی راد