زمانی كه امكانات ورزشی و تفریحی مطرح نبوده مردم تركمن این بازی را بعنوان یك سرگرمی و بازی دنبال می كردند. در این بازی، شالی را به هم می بستند كه در زبان محلی آن را «غوشاق» می نامند. چنان سفت و محكم می شود كه هرگاه بازیکنان تعلل و كمكاری كنند چنان بر پشت آنان فرود می آید كه آه از نهاد آدمی بلند می شود.

اهداف بازی
مقاومت، همكاری و تعاون، تقویت عضلات بدن، سرعت و چابكی.

تعداد بازیكنان
8 الی 18 نفر.

طریقه بازی
در این بازی بازیكنان به دو گروه مساوی تقسیم می شوند و دو نفر بعنوان رهبر گروه و یا خان انتخاب می نمایند و نفرات دیگر دو به دو با انتخاب نامی مستعار نزد رهبران گروه بر می گردند و بدین ترتیب به دو گروه مساوی تقسیم می شوند. این دو گروه رو در رو به فاصله تقریبی 20 متر از همدیگر قرار می گیرند.
گروهی كه غوشاق در دست آنهاست یكی از افراد گروه خود را پشت سر حریف قرار می دهند و غوشاق را بطرف فردی كه پشت سر گروه مخالف قرار دارد، می اندازند، اگر غوشاق به دست او رسید در اولین اقدام شروع به زدن حریف می كند. حریف نیز سعی دارد خود را به گروه مخالف كه در فاصله 20 متری آنها قرار دارد برساند. اگر موفق به فرار شدند، غوشاق را از آنها تحویل می گیرند و جای دو گروه عوض می شود و اگر هم موفق به فرار نشدند و یكی از اعضای گروه با غوشاق زده شد، از محل ضربه خوردن تا محل گروه مخالف به آنها سواری می دهند. این بازی همچنان ادامه پیدا می كند و در نهایت در شماره های 10 یا 20 كه بیشترین امتیاز را كسب كرده اند، برنده بازی معلوم می شود.

منبع
كتاب بازی های بومی تركمنها، ستاربردی فجوری