دردی شاعر (قرن 12 ه.ق/ 18 م) در بالخان، گرگان، اترک و قارری قلا زندگی کرده است. دردی شاعر معاصر دولت محمد آزادی بوده و با مختومقلی فراغی مشاعره هایی داشته است.
«شعر من فنای سیل و باد است اما تو را ایلات ترکمن با خود می برند»، از گفته های معروف اوست که خطاب به مختومقلی می گوید.
اگر چه اشعار زیادی از او بدست نیامده است لیکن حدود ده شعر بدست آمده همانند؛ اوتر بوگون، داغ آرمان ایچینده، بی خیال دان، جایی بولار، یایارادان نه بوگون دیر نه صباح، که می توان به عمق افکار عقاید او در قالب مناسب شعری پی برد.
این اشعار اندک او هم اکنون در انستیتوی نسخ خطی ترکمنستان نگهداری می شود. دردی شاعر 70 سال عمر کرد و در «اوغلانلی» در غرب بالخان به خاک سپرده شد.
زبان شعری نامبرده در مقایسه با شاعر هم عصر خود تفاوت فاحش دارد و با کلام ادبی مختومقلی فراغی توان رقابت ندارد، با این حال چنان از ارزش و اعتبار برخوردار بوده که در دیوان مختومقلی فراغی نظیره گویی و مشاعرات ایشان وارد گردیده است.