پوشش اسب ترکمن را می توان به این ترتیب نام برد:
دروني‌ترين پوشش اسب را اچرگی مي‌گويند. بعد از اچرگي، نمد ديگري به نام گزرمن قرار مي‌دهند. جل و اورتمن پوشش‌هاي بعدي را تشكيل مي‌دهند.
تمام اين پوشش‌ها را با بندي به نام قارين باغ (شكم‌بند) به تنگ گاه اسب وصل مي‌كنند. در زمستان اسب را با نمد سفيد بزرگي مي‌پوشانند كه به آن بورامه ‌كچه مي‌گويند. تركمن‌ها به اسب نعل نمي‌كوبند، چون خاك صحرا نرم است و احتياجي به نعل ندارد. زين را به زبان تركمني ايه ر مي‌نامند كه ركاب يا اوزنگ به آن متصل است. مهار اسب را اويه‌ ن مي‌گويند.

علاوه بر اينها اسب تركمن داراي زيورآلات نقره‌اي با آب طلا بود كه به اسب زيبائي خاصي مي‌داد. اين زيورآلات عبارتند از:

آلاغايش
نوار چرمي كه روي آن را با نقره و طلا آرايش داده، زيور بسيار جالبي كه نفيس و گران قيمت است و آن را به گردن اسب مي‌بستند.

گووس‌بند
زيوري از طلا و نقره بعد از آلاغايش مي‌بندند.

يل فه ويچ
بر پيشاني اسب مي‌بندند و داراي زيوري است از نقره و طلا، كه براي دفع مزاحمت حشرات مزاحم استفاده مي‌شود. اين روش‌هاي ويژه در پوشاندن اسب بيشتر از نبودن جايگاه براي اسب و خوي كوچ‌نشيني تركمن ريشه گرفته و اكنون براي اسبداران به موجب يك ضرورت درآمده است.